Seler naciowy

Seler naciowy (liściowy), (Apium graveolens var. dulce (Mill.) DC.) - nie tworzy zgrubienia spichrzowego. Częścią jadalną są grube, mięsiste, aromatyczne ogonki osiągające długość nawet 40-70cm i szerokość 3-4cm. Mają kształt rynienkowaty, u dołu są mocno rozszerzone i żeberkowane. Jada się je na surowo w postaci sałatek albo gotowane jak szparagi. Ogonki selera naciowego są bogate w sole mineralne, zawierają witaminy C i A oraz olejek eteryczny, dający specyficzny i pikantny smak oraz pobudzający trawienie i apetyt. Uprawa i spożycie selera naciowego staje się u nas coraz bardziej popularne. Seler naciowy udaje się na glebach próchnicznych, w dobrej kulturze, dobrze się nagrzewających, nie zakwaszonych, dostatecznie wilgotnych. Najlepsze jakościowo plony uzyskuje się przy uprawie na oborniku lub kompoście. Wrażliwy jest na brak mikroelementów (bor. magnez, wapń). Uprawa tylko z rozsady. Wysiew nasion w szklarniach lub ciepłych inspektach od połowy lutego i w marcu. Korzystne jest pikowanie. Na wyprodukowanie rozsady do obsadzenia 1 ara trzeba wysiać 1 gram nasion. Rozsadę sadzi się do gruntu w drugiej połowie maja, najpóźniej do połowy czerwca w rozstawie 40-60x30cm, zależnie od żyzności gleby, sposobu dalszej uprawy i siły wzrostu odmiany. Ze względu na większą wartość odżywczą ogonków zielonych nie stosuje się bielenia roślin. Nawadnianie w czasie wzrostu jest warunkiem soczystości ogonków i nieparcenia. Zbiór selera naciowego rozpoczyna się we wrześniu i może trwać do mrozów. Z 1 ara można uzyskać około 200kg zielonej masy.